.
Ο ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΟΤΤΟΥΝ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ MARGARITA BECERRA.
Η καλλιτέχνης μας λέει λίγα για τη ζωή της και το νέο της έργο ως σκηνοθέτης "The Dancer and the Shotgun", εμπνευσμένη από το έργο του Ρώσου συγγραφέα Antón Chekhov.
Μια ματιά στον επαγγελματία.
ΑΠΟ: ANGÉLICA PRIETO.
Τι είναι το θέατρο για εσάς;
Το θέατρο είναι για μένα ένα εργαστήριο πειραματισμού στο οποίο η πραγματικότητα και η φύση των ανθρώπινων ενεργειών και συναισθημάτων μπορεί να παρατηρηθεί με την ασφάλεια που παρέχει η φαντασία, στην οποία όλες οι υποθέσεις είναι δυνατές και η φαντασία και η τέχνη μπορούν να μας βοηθήσουν. ή το πιο υπέροχο της ανθρώπινης εμπειρίας? Όλα αυτά στη γενναιόδωρη φυσική και εφήμερη συνάντηση ηθοποιών και θεατών που παράγει μια μεταβαλλόμενη και ζωντανή ροή ενέργειας. Στην εμπειρία μου ως ηθοποιός υπήρξε χώρος για επαγγελματική και προσωπική ολοκλήρωση.
Τι σημαίνει για εσάς
"Ο χορευτής και το κυνηγετικό όπλο";
Αυτό το έργο έγινε ένα μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα, το γραφικό αποτέλεσμα της δουλειάς με γέμισε με ικανοποίηση αφού επιτύχαμε όλους τους στόχους που θέσαμε για τον εαυτό μας. Για άλλη μια φορά το θέατρο με αναγκάζει να πω ευχαριστώ για μια υπέροχη διαδικασία που έχω ζήσει με τους καλύτερους φίλους και συναδέλφους που μπόρεσαν να με συνοδεύσουν.
Ο Χορευτής και το Κυνηγετικό όπλο ενοποιήθηκαν χάρη στο πάθος που ενέπνευσε το έργο σε όλους εμάς που συμμετείχαμε σε αυτό. Από την ανάγνωση των ιστοριών του Τσέκοφ, τα αφηγηματικά στοιχεία που μας ενδιέφεραν προκάλεσαν σε όλη την ομάδα ένα είδος γοητείας που υλοποιήθηκε στο κείμενο του Σαντιάγο. πάντα σκόπιμο και πρόθυμο να ακούσει τις συνεισφορές ολόκληρης της ομάδας. σκηνοθέτης, ηθοποιοί, βοηθός σκηνοθέτης και τέχνη.
Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι προοριζόταν ένα κείμενο που μπορούσε να φανεί από τρεις διαφορετικούς χώρους, αλλά αυτό θα έλεγε ένα μόνο ανέκδοτο, το οποίο θα προσαρμόζονταν στην αισθητική πρόταση εργασίας σε μη συμβατικούς χώρους και το οποίο εμπνεύστηκε επίσης από την πολυπλοκότητα που έλυσε το Σαντιάγο Κατά την άποψή μου, με μαγευτικό τρόπο.
Πείτε μας για την ομαδική σας εργασία
με τον θεατρικό συγγραφέα
Έμπορος του Σαντιάγο.
Πώς επιλέξατε
στους καλλιτέχνες του
ομάδα?
Οι καλλιτέχνες είναι συνάδελφοι και φίλοι με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ για πολύ καιρό. Ήμασταν ενωμένοι με το ενδιαφέρον για τον συγγραφέα και τη χαρά να κάνουμε μαζί θέατρο.
Οι ηθοποιοί είναι οι Cony Camelo, Paula Edwars, María Adelaida Palaci o, Anton Tarsov και Mauricio Sarmiento.
Η βοηθός σκηνοθέτη είναι η Martha Leal.
Η δραματουργία είναι από το Santiago Merchant.
Το Art Direction ήταν υπεύθυνο για το "El Otro Trapo".
Φωτογραφία από τον Felipe Flores.
Πώς ήταν αυτή η διαδικασία προσέγγισης του Τσέχωφ;
Η πρόσκλησή μου για συμμετοχή στον προγραμματισμό του κύκλου Chekhov του Damn Vanity 2015 μου έθεσε δύο ερωτήσεις. Τι με ενδιαφέρει ο Τσέκοφ; Γιατί το Chekhov στην Μπογκοτά το 2015; Για να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις, άρχισα να προσεγγίζω αυτόν τον εμβληματικό συγγραφέα μέσα από μερικές από τις ιστορίες του, που συλλέχθηκαν σε μια έκδοση και επιλογή από τον Sergi Bellver στο βιβλίο "Chekhov σχολίασε" το 2010. Βιβλίο στο οποίο βρήκα τις ακόλουθες ιστορίες: "El violin de Rothschild ”,“ Desdicha ”,“ Enemigos ”,“ La Bellas ”,“ EL Misterio ”,“ Pequeñeces ”,“ La Corista ”,“ El Bendigo ”,“ Poliñka ”,“ El Álbum ”,“ The Lady and the Dog "," Θηλυκή τύχη "," Υγειονομικά μέτρα "," Το αποθηκάριο "," νωρίς το πρωί ". Εκτός από την αναθεώρηση της βιογραφίας του και της αλληλογραφίας που είχε με την Όλγα Κνέπεπερ, την κορυφαία ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας και τη γυναίκα του συγγραφέα.
Διαβάζοντας αυτά τα κείμενα, βρήκα πολλά κοινά στοιχεία, τόσο από θεματική όσο και από τυπική άποψη που με τράβηξαν την προσοχή και είναι αυτά που θα αναπτυχθούν σε αυτό το μοντάζ του THE DANCER AND THE SHOTGUN.
- Καταπνίγοντας την καθημερινή ζωή που δημιουργείται συνήθως από τον υπερπληθυσμό των χαρακτήρων σε ένα σπίτι ή μίσθωση.
- Η χρήση του χρόνου στην ιστορία ως πηγή λογοτεχνίας ως φακός που επιτρέπει στον αναγνώστη να μεγεθύνει, να εστιάσει την προσοχή του σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες της κατάστασης.
- Μια πολύ αισθητηριακή ατμόσφαιρα γεμάτη ήχους, μυρωδιές, φώτα και σκιές που συνοδεύουν και επηρεάζουν το συναισθηματικό ταξίδι των χαρακτήρων.
- Συνειδητοποίηση της ομορφιάς με δύο αντίθετες αισθήσεις. την αδυναμία των χαρακτήρων να το αναγνωρίσουν ή, αντιθέτως, την ανησυχητική ανακάλυψη της συντριπτικής του ύπαρξης.
- Ένας λανθάνων ή προφανής ερωτισμός, γεμάτος διπλές ερμηνείες ή προκαταλήψεις.
- Το χιούμορ και η μελαγχολία εναλλάσσονται μόνιμα στην ανάπτυξη των ιστοριών.
.
Η ιστορία παρουσιάζει πάντα μια στιγμή «αναγνώρισης» μιας στιγμής επιφανείας (είτε για τον χαρακτήρα είτε για τον αναγνώστη) στην οποία τα πάντα πηγαίνουν από χάος σε σειρά. Το Anagnorisis σπάει με το χωροχρόνο, εμφανίζεται μια φανταστική αντίληψη της πραγματικότητας. Τα πάντα στην ιστορία φαίνεται να το δείχνουν: υπάρχει ένας στιγμιαίος μετασχηματισμός της ατμόσφαιρας, όλα τα αισθητήρια στοιχεία είναι εναρμονισμένα και ο χρόνος κάνει το ζουμ του σε ισχύ και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και η φύση εκδηλώνεται σε συμφωνία με τη στιγμή κατά την οποία η συνείδηση.
Σύμφωνα με τα λόγια του Sergi Bellver στον πρόλογο του "Chekhov Commented"
«Η ανυπομονησία του Τσέκοφ στις ιστορίες του: διευκρίνιση της λεπτομέρειας, εξερεύνηση της σιωπής, σίγαση ορισμένων πραγμάτων, ώστε να ειπωθεί το βασικό, λαμβάνοντας μια φαινομενική παράκαμψη για να αποστασιοποιηθεί, επικεντρωμένος στον αέρα, το φως και όχι προς το παρόν στο αντικείμενο».
Ίσως αν είναι δυνατόν να ξαναδιαβάσετε τον Τσέχοφ στη σκηνή από τις ιστορίες του, πρέπει να επιστρέψετε μερικά μέτρα και να κοιτάξετε το σύνολο από απόσταση για να το δείτε με μια νέα προοπτική. Η εικόνα του ως εικονίδιο αφηγηματικής και δραματουργίας μερικές φορές φαίνεται να υπερβαίνει τις προσδοκίες του έργου του. Θέλω να τον πλησιάσω από τα στοιχεία που βρήκα στις ιστορίες του, στοιχεία που με εξέπληξαν, με συγκίνησαν και με βοήθησαν να μπω στο σύμπαν των χαρακτήρων του. Θέλω να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτόν τον συγγραφέα αναδιαμορφώνοντας το ρωσικό σύμπαν μέσω της δραματουργίας του SANTIAGO MERCHANT, της χρήσης μη συμβατικού χώρου στο La Maldita Vanidad και της προοπτικής μου για το τι προσφέρει ο Τσέκοφ ως εμπειρία στον «θεατή-αναγνώστη» των έργων του. Θέλω να κάνω μια άσκηση μίμησης, όπως έκανε ο ίδιος ο Τσέκοφ, τότε, με την αφήγηση του Τολστόι.
.
